Okay deze titel is natuurlijk een onwijze clickbait! Nee ik was niet rijk RIJK, niet zoals Paris Hilton of de Kardashians, maar er is wel een heel jaartje geweest dat ik iets wat luxer leefde dan menig leeftijdgenootje, waar ik regelmatig in een limousine zat op weg naar een hotte club in Hollywood of een feestje op een jacht en in een appartementencomplex woonde met zwembaden, jacuzzi’s, tennisbanen en bewaking. Hier een jaartje aan kunnen proeven betekende ook dat het heel moeilijk was om dat leventje opeens weer op te geven en weer terug te komen in dat kleine dorpje waar je boodschappen niet voor je ingepakt worden bij de supermarkt en waar een feestje gewoon in een kringetje met een blokje kaas en worst werd gevierd. Ook niks mis mee hoor…was alleen een beetje een verwend kreng geworden die heel gek stond te kijken dat de supermarkt amper keuze had in chips en dat een glas cola opeens een slok was geworden! Verklaard ook gelijk de kilo’s die ik in dat jaartje Amerika aangekomen was!

Zoals ik al zei, ik ben niet RIJK RIJK, maar ook zeker niet arm opgegroeid. We kwamen thuis niks te kort, maar leerde wel de waarde van geld. Zo kreeg ik maandelijks zakgeld ter hoogte van mijn leeftijd, wat dus betekende op mijn 16de kreeg ik 16 gulden per maand. Yup, 16 gulden, omgerekend nu dus 8 euro per maand…,op mijn 16de (!!!!), dat kwam neer op 2,5 of 3 breezers tijdens 1 avondje stappen. Mijn vader’s motto was: ik ga die kroegbazen op de Korenmarkt niet sponsoren! En eerlijk is eerlijk, hij heeft stiekem wel een beetje gelijk gehad. Dus ja, als ik wou stappen dan zou ik wel moeten werken. Ik kom uit een klein dorp in de Betuwe waar werken in de kas heel normaal was als zomerbaantje, maar uh..daar was ik net te lui (lees: diva) voor. Dus zorgde ik dat ik minstens zoveel of meer verdiende met vele leukere klusjes. Zoals oppassen en in het weekend werken in een meubelwinkel als koffiemeisje en op een gegeven moment backstage bij concerten in de crewcatering. Overigens met dat klusje erbij verdiende ik opeens per maand net zoveel als vriendinnetjes die inmiddels 40 uur in de week werkte op kantoor, dus heel dom kon je mij niet noemen…een diva misschien maar dom, naaahhh…plus was werken voor grote artiesten ook gewoon veel interessanter. Maar goed, wat ik wilde zeggen is dat mijn ouders ons niet super verwend hadden opgevoed. Waar mijn ouders wel waarde aan hechte waren opleidingen en zo zat ik dus 2 jaar op een particuliere opleiding en toen een lerares opperde tijdens de diploma uitreiking dat ik nog wel een jaartje PR & Marketing kon doen, zei mijn vader, dat gaat ze ook doen, maar in Amerika!

Een droom kwam uit. Al vanaf mijn 11de wist ik dat ik niet altijd in Nederland wou blijven wonen en Amerika stond hoog op mijn lijstje. Helaas was Au Pair geen optie nadat een Nederlands meisje beschuldigd werd van het dood shaken van een baby en werd dat van de lijst geschrapt door mijn ouders en een ander idee bleek ook niet geheel risicoloos. Dus had ik wel wat folders opgevraagd voor een jaartje college maar zelfs met mijn goed betaalde baantjes zou dat betekenen dat ik ergens rond mijn dertigste ofzo pas die droom kon waarmaken. Aangezien ik thuis woonde en mijn vader de post uit de brievenbus haalde, had hij deze flyers natuurlijk allang gezien en vond hij het eigenlijk best een goed idee! En dat was het ook eigenlijk best wel…tot hij belde met de mededeling dat we als gezin in 3 maanden nog niet uitgaven wat ik in een maandje daar had uitgegeven…oops, deze mevrouw had uitgevonden hoe makkelijk een creditcard was, vooral als je zelf de rekening niet hoefde te betalen.

Daar is het dus eigenlijk een beetje mis gegaan, want die creditcard bleef ook na dat jaartje en er kwam er zelfs eentje bij van de Bijenkorf, maar inmiddels moest ik wel gewoon zelf de rekening betalen. En zo waren er tijden toen ik op mezelf woonde dat ik alleen nog maar kon eten bij de Bijenkorf want pinnen lukte niet meer! Nu baal ik nog steeds dat die kalfsburger van het menu is gehaald, maar op een gegeven moment was ik die zelfs een beetje zat! De redding werd het Australische vriendje wat ik toen kreeg (nouja redding…alleen in financiële zin van het woord hoor…want what was i thinking…maar goed, dat is een heel ander verhaal). Ik wou weg uit Nederland, haatte mijn baan en waar ik woonde op dat moment was het niet zo heel fijn wonen meer, dus meneer was de perfect escape. Maar als je gaat emigreren kun je geen schulden hebben. Dus ging ik sparen, in de min! Wait what? Ja, dat kan dus. Ik raad het niet aan maar voor mij was dat de enige optie. Elke maand zette ik geld opzij wat ik dus eigenlijk niet had, maar zo kon ik op een gegeven moment het hele bedrag in 1x storten en was ik schulden vrij…en een ex rijker! Gelukkig!!! Dit is dan ook het enige waar ik hem dankbaar voor ben…voor de rest ben ik superblij dat er zeker zo’n 14.500 km tussen ons zit!

Ik verhuisde en kreeg een andere baan en was zo slim om het bedrag om rood te kunnen staan op minimaal te zetten en de creditcards om te zetten in betaalkaarten. Nog steeds gaf ik teveel geld uit aan dingen/mensen waarvan ik achteraf denk…why, maar goed, ik zorgde wel dat ik niet weer in de problemen kwam. En toen werd ik ziek en lag ik in het ziekenhuis en dacht als ik dit overleef dan ga ik nooit meer zo hard werken om voor iemand anders geld te verdienen. Nu dacht mijn toenmalige baas daar blijkbaar hetzelfde over want die verlengde mijn contract niet terwijl ik nog midden in de chemo’s zat. Een geluk bij een ongeluk? Nouja, het gaf mij wel het laatste zetje om voor mijzelf te beginnen. En dat was eigenlijk het begin dat ik leerde om te budgetteren, vooral toen een hele grote klant wegviel door de financiële crisis een paar jaar geleden. Ik ging weer doen wat ik echt leuk vond, terug in de catering backstage en af en toe leuke klussen voor mijn eigen bedrijf. Dat ik hierdoor geen dure tassen, jassen of andere luxe dingen meer kon kopen vond ik niet eens zo erg…de rich bitch werd een budget babe, die niet alleen beter in haar vel zat maar ook echt gelukkiger is. Goed, ziek worden helpt ook wel mee met relativeren natuurlijk, want opeens is een dure tas niet meer het doel. Mijn eigen tijd kunnen indelen, alleen klussen aannemen waar ik echt vrolijk van wordt en geen vervelende bazen of collega’s is iets waar geen Chanel 2.55 tegenop kan.

En toen kwam vorige jaar opeens die klap, niet alleen financieel heel erg shit maar al mijn leuke plannen en klussen werden een voor een van de agenda gewist. En dan net als je behoorlijk wat geld uit je potjes hebt geleend voor het uitbrengen van mijn boek en eigenlijk geen buffer meer hebt…tja wat dan! Nu moet ik zeggen dat hoe dan ook, het elke keer net goed kwam en als je een boek schrijft over besparen dan is het ook niet zo moeilijk, maar leuk was het niet om elk dubbeltje 3x te moeten omdraaien. Voor 2021 had ik een beter plan en was ik beter voorbereid, zodat ik wat teruggaves aan het eind van 2020 in de spaarpotjes van dit jaar kon stoppen en daardoor minder stress had. En langzaam vullen de spaarpotjes zich en hou ik zelfs geld over om mijzelf af en toe te verwennen bij de kapper of lash salon. Want ja die diva zit nog steeds wel ergens in mij…maar ze is alleen wat verstandiger geworden! 😉

English version

Okay obviously this title is a huge clickbait! No i wasn’t rich RICH, not like Paris Hilton or the Kardashians, but there was a year when i lived a more luxurious life than many of my peers, where i used to ride a limo on my way to a hot club in Hollywood on a regular base or have a party on a yacht and lived in a gated community with swimmingpools, jacuzzi’s, tennis courts and security. Living this good life for a year made it that much harder to come back to that small town where you had to pack your own groceries at the supermarket and where a party means sitting in a circle and having cheese and sausage. Nothing wrong with that…but i had turned into a spoiled bitch that was surprised by the lack of chips variations and having a coke was more like a little sip than a glass! Which also justifies the kilo’s i gained during that year in America!

Like i said, i wasn’t RICH RICH, but i didn’t grew up poor either. We never lacked anything, but did learn the value of money. My monthly allowance was the height of my age, which meant that when i was 16 i would get 16 gulden per month. Yup, 16 gulden, which is now like 8 euro per month…being 16 years old (!!!!), which was like 2,5 or 3 breezers during a night out. My dad’s motto was: i’m not gonna sponsor the bar owners! And fair is fair, he did sort of have a point there. So yeah, if i wanted to go out, i would have to work. I come from a small town in the Betuwe where working in glass houses (fruits) was pretty normal as a summerjob, but uh…i was just a little too lazy for that (read: diva). So i made sure i would make atleast the same amount or more doing far better jobs. Like babysitting and working as a coffee girl at a furniture store and when i was a little older backstage at concerts in the crew catering. And with that job added i made just as much as a friend who worked 40 hours in a office, so i wasn’t dumb…a diva maybe, but dumb…naaahh..plus working for huge artists was way more interesting. Anyway, what i wanted to say was that our parents didn’t raise us spoiled. However, they did value education and that’s why i went to private college for 2 years and when a teacher suggested during graduation that i should do another year of PR & Marketing, my dad said, she will, but in America!

A dream came true. Since i was 11 i always knew i didn’t wanna stay in the Netherlands and America was high on my wishlist. Unfortunately Au Pair wasn’t an option after a Dutch girl got accussed of shaken a baby to death, so my parents took that of the list and another option wasn’t risk free either. In the meanwhile i had ordered some flyers about a year college abroad but even with my good paying jobs it would take untill i was 30 or something till my dreams could come true. But as i was living at home and my dad always took out the mail, he had seen these flyers even before i got them and he thought it was a good idea! And it was…until he called announcing that with a whole family they didn’t even spend in 3 months, what i had spend in one…oops, this girl found out how easy a credit card was, especially if you didn’t have to pay the bill.

And that’s where it all went wrong, as that creditcard stayed after that year and i even got another one of the Bijenkorf, but i did have to pay the bill by myself this time. And so there were times when i moved on my own that i could only eat at the Bijenkorf as getting money out of the ATM wasn’t possible anymore! And till this day i still hate that they took the calf burger from the menu, but even those became a little boring after eating them that often back than! I was saved by the Australian boyfriend i got (well saved…only financially…as what was i thinking…but oh well, that’s a whole other story). I wanted to leave Holland, hated my job and where i lived at the moment wasn’t a very good place to live anymore, so he was the perfect escape. But if you are going to emigrate you can’t have any debts. So i started saving with my debt! Wait what? Yes, it’s possible. I don’t advise it but for me it was the only option. Every month i put some money asside, money that i didn’t really have, but in a while i could put that amount in one deposit on my account and i was debt free…and an ex richer! Thank god!!! This is the only thing i’m grateful for when it came to him…lets just say i’m super happy we are 14.500 km apart!

I moved, got another job and was smart enough to only get the minimum chance to be in debt and changed my creditcards in debitcards. I still was spending money on things/people which still makes me wonder why, but oh well, at least i made sure i wasn’t getting into trouble. And than i got sick and i was laying in the hospital thinking, if i survive this, i’m never going to work so hard to make money for someone else. Appearantly my than boss had the same idea, as he didn’t renew my contract during my chemo’s. A blessing? Well atleast it gave me that last push i needed to start for myself. And that’s how i learned to budget, especially when i lost a big client due to the financial crisis a few years ago. I started doing what i really loved, back in the backstage catering and some fun jobs for my own company every once in a while. I didn’t even mind that i couldn’t buy expensive bags, jackets or other luxery items…the rich bitch became a budget babe, that was feeling much better and is really happier. Okay, becoming ill might have helped a little with putting things in perspective, as an expensive bag wasn’t the goal anymore. Being in charge of how i spend my time, only do jobs that make me happy and no annoying bosses or collegues beats that Chanel 2.55.

And than last year hit us, not only financially but all my fun plans and jobs got errased one by one from my calendar. And just when you “borrowed” money out of all my piggy banks for publishing my book and i didn’t have an emergency fund..i was like…what now! But i must say, that everytime i thought, now what?, something happend to fix the problem and if you have written a book about saving than it couldn’t be that hard, but it wasn’t really fun to live that close to the edge. So for 2021 i had a better plan and was better prepared, so when i got some returns at the end of 2020 i put them in my piggy banks for this year which was a huge stress reliever. And slowly those piggy banks are getting fatter and i even have money left over to treat my self to the hairdresser or lash salon. As yes, that diva is still in me…she just gotten more sense now! 😉