Voor wie Boobblog part 1 of Boobblog part 2 heeft gemist of mij niet volgt op Instagram, ik heb dus m’n borsten laten doen. En nee, niet nog groter maar iets kleiner en gelift en omdat ik vindt dat je een goede narcose niet moet verspillen heb ik tegelijkertijd maar m’n onderkin laten wegzuigen 😉 !

Vorige week donderdag was het dan eindelijk D-day…letterlijk & figuurlijk. Amper geslapen de nacht ervoor en super zenuwachtig stapte ik om half 7 s’morgens in de auto bij m’n ouders op weg naar de Velthuis Kliniek in Velp. We waren er ruim op tijd maar de kliniek zag er nog heel erg donker uit. Dus lichtelijk in paniek meerdere keren gecheckt of ik toch echt op die dag moest en of het tijdstip klopte, kwam uiteindelijk m’n consulente de parkeerplaats op lopen. Wat blijkt, de OK zit in een ander gebouw. Hierdoor moest ik dus even in een sneltrein vaart de papieren ondertekenen (gelukkig had ik deze thuis al doorgenomen) en werd ik gelijk meegenomen naar de kleedkamer waar ik mij om mocht kleden en een kluisje kreeg voor m’n spullen. Veel tijd om mij verder druk te maken was er dus niet, want ik kreeg gelijk de briefing voor de narcose, m’n infuus werd aangebracht en m’n arts kwam alles netjes aftekenen. En voor ik het wist lag ik al op de operatietafel. Of ik even aan iets leuks wou denken, ik kon nog net een palmboom te voorschijn toveren in m’n hoofd en toen was ik al weg….

Om vervolgens iets meer dan 3 uur later wakker te worden en naar beneden te kijken met een lach op m’n gezicht…ze waren er nog. En niet alleen dat, ze zagen er ook echt mooi uit en eindelijk weer op de plek waar ze ergens aan het begin van de pubertijd hadden gezeten. Ik geloof dat ik wel 10x tegen de assistente van de verkoeverkamer heb gezegd hoe blij ik was. Die hele kin was ik allang vergeten want oh wat een opluchting dat ze niet te klein waren. Ik had zo’n angst om met een cupje A te eindigen dat ik voor de operatie begon en je meerdere malen wordt gevraagd (ter controle) naar je naam, leeftijd en operatie, dit netjes beantwoorden maar wel met een disclaimer: kinlipo en een borstverkleining maar niet tè klein!!! En dat zijn ze dus gelukkig niet, ik heb een mooi maatje D gekregen van de arts. En toen ik naar de wc moest en ze daar in de spiegel zag werd ik nog vrolijker, want na jaren was eindelijk m’n taille en daardoor m’n zandloper figuur weer zichtbaar. En toen de lieve meiden tegenover me ook nog een compliment gaven over hoe m’n figuur nu zo mooi uitkwam wist ik zeker dat ik de juiste beslissing had genomen. Overigens zag ik er verder volstrekt belachelijk uit, want tja, die kin die ik een beetje was vergeten werd ingepakt in een geweldig hoofddeksel/drukverband wat ik nu nog steeds om heb en waardoor de poes van m’n ouders niet eens bij mij in de buurt wilt komen. Denk Silence of the Lambs slash een schermmasker zonder scherm…niet heel charmant en ik ben dus superblij om onder te kunnen duiken in een dorpje waar niemand mij kent.

Maar nog even over de kliniek, want mocht je ooit een zelfde soort operatie (of andere plastische chirurgie) overwegen dan is de Velthuis Kliniek wel echt een aanrader. Van de intake (zie Boobblog part 1) tot de narcose, de operatie en de nazorg, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Dit is echt de eerste keer dat ik goed uit een narcose kom en met goed bedoel ik ook echt heel goed…als ik niet beter wist ben ik niet eens “weg” geweest. Geen misselijkheid, geen hoofdpijn, helemaal niks. En dan de zorg van iedereen in de kliniek, van de consulente die ik kon bellen wanneer ik maar wou in aanloop naar de operatie toe met praktische vragen maar ook met angsten, de heren van de narcose, mijn hele fijne plastisch chirurg, dr. H. Tielemans die er dus echt iets heel moois van heeft gemaakt tot de assistente op de verkoeverkamer die echt superlief voor mij was en ondanks dat het superdruk was, voor iedereen zorgde en zelfs haar oplader voor de telefoon gaf toen de mijne leeg dreigde te raken. Daarnaast kreeg ik voor het eerst iets echt fatsoenlijks te eten na een operatie en kreeg je ook nog een flesje water en mueslireep mee voor de terugreis naar huis mocht je wat flauw worden. Oh en ik heb ook nog eens een echt mooie sportbeha erbij gescoord! Maar vooral de persoonlijke zorg is mij bij gebleven, en ja, ik weet het is een privékliniek en daar betaal je dan ook misschien wel voor maar dit maakt voor mij wel een verschil met alle andere operaties die ik eerder heb moeten ondergaan en het gevoel waar ik mee in de auto stapte. Blij, bijna euforisch en vol van vertrouwen dat het wel goed zou komen (want het eindresultaat laat nog even op zich wachten).

En toen kwam ik thuis…geen pijn en iets wat overweldigd van alles toch maar proberen te rusten (of wel, m’n hele Instagram feed doornemen en met iedereen appen). Waar ik dacht dat ik mij zou voelen alsof ik overreden zou zijn door die grote Coca Cola Christmas truck bleek dit super mee te vallen. Slapen was een ander verhaal…ik slaap op m’n zij maar dat was nu even niet zo handig en op de rug slapen met een strakke sportbeha en strak ding om m’n hoofd was toch wel even iets minder. Maar ergens ben ik toch even weg gedut en ook de volgende dag was ik kiplekker. Toen ze mij belde hoe alles ging kon ik ook eerlijk zeggen dat ik meer pijn had van de legday die ik dinsdagnacht nog had gedaan (tja je moet wat als je niet kan slapen van de zenuwen) dan van de operatie. Als ik het een cijfer moest geven dan een 3…ergens tussen spierpijn en irritatie in maar pijn…niet echt. Maar hier kwam dus de valkuil, de dag ervoor had ik al niet braaf gerust en veel te veel gedaan voor iemand die net een heftige operatie heeft gehad en de dag erna verliep even goed zo. Veel lopen, m’n vader even helpen achter de computer, trap op en af…niet heel slim. Gelukkig gaf m’n lichaam toen maar even aan dat het genoeg was. ‘s avonds was ik zo nieuwsgierig dat ik op de badkamer even m’n sportbeha uit deed. Het gebrek aan slaap, te druk zijn en dan je borsten bont & blauw en vol met bloed zien was niet echt een goede combinatie en gelukkig voelde ik op tijd aan dat ik bijna flauw viel. Dat werd dus even goed naar m’n lichaam luisteren. Dus nu doe ik even zo min mogelijk…lees eindelijk boeken die ik al tijden heb liggen, schrijf af & toe een blogje en kijk naar allemaal domme films en ja…zelfs GTST.

Het is nu een week later en helaas heb ik meer last van m’n kin dan van mijn borsten, als in dat strakke ding om m’n hoofd begint nu echt te irriteren en dit is echt het toppunt van onaantrekkelijkheid, dus hopelijk trekt de zwelling snel weg zodat het voor het nieuwe jaar nog af mag.  Maar wat ik zo kan zien van mijn borsten (de hechtingen zitten nog onder pleisters die ik niet mag verwijderen) helen ze goed en trekken de bloeduitstortingen weg. M’n tepels zijn er nog (1 van de risico’s die genoemd werden in de informatiefolder is het afsterven van je tepels en uiteraard was dit m’n grootste angst…naast een cupje A) en de vorm is nog steeds erg mooi en vol. Tot nu toe dus nog steeds tevreden. Volgende week donderdag gaan de hechtingen eruit, ik ben echt heel nieuwsgierig maar hoop dat m’n reactie hetzelfde is als m’n eerste direct na de operatie! Fingers crossed….

English version:

For those who missed Boobblog part 1 or Boobblog part 2 or don’t follow me on Instagram, i did a boobjob. And nope, not bigger but slightly smaller and a lift and as i didn’t want to waste a good anesthetic i decided to suck away my double chin aswell 😉 !

So last Thursday it was finally D-Day…literally and figurative speaking. After hardly any sleep the night before and super nervous i stepped into the car with my parents at 6.30 in the morning on my way to the Velthuis Kliniek in Velp. We were more than in time but the clinic looked closed. So a slight panic came over me and i start checking all my mails to find out if the date and time were right, but luckily by than my consultant walked towards the parking lot. Apparently the OR is in another building. Which means being late i had to quickly sign all the paperwork (luckly i read those at home) and i was taken quickly to the dressing rooms where they handed me a operation gown and i got a locker for all my stuff. I didn’t really have time to worry as when i stepped out the dressingroom i got briefed by the guys doing the anesthetic, i got my IV and the doctor came to draw everything out on my body. And before i knew it, i was on the operation table. If i could think of something nice, i could just about think of a palmtree before i was gone…

A little over 3 hours i woke up, looked down with a smile on my face…they were still there. And not just that, they really looked good and finally back at the place they had been somewhere in my teenage years. I must have told the assistent of the recovery room over 10x how happy i was. That i also had liposuction on my chin i kinda forgot because oh what a relieve, they didn’t come out to small. I was so scared to end up with a cup A that before the operation began and the ask you multiple times (as a check) for your name, age and the operation you’re gonna have, i answered them all correct but with a disclaimer: liposuction on my chin and a breast reduction but not too small!!! And luckily they came out perfect, the doctor gave me a nice D-cup. And when i went to the toilet and saw them in the mirror i was even happier, after years i could finally see my waist (without having to lift them) and i have my hourglass figure back. Walking back two sweet girls across the room also mentioned how good my figure looked now and i knew i had made the right decision. On another note, the rest of me looked absolutely ridiculious as that chin i forgot about, well that was wrapped in a weird construction which i still have to wear and which makes my parents cat not even wanna come near to me. Think Silence of the Lambs slash a fencing mask with the black part…not very charming and i’m so happy i can hide at my parents place in a town where nobody knows me.

A little more about the clinic, if you ever consider a similar operation (or other plastic surgery) i highly recommend the Velthuis Kliniek. From the intake (see Boobblog part 1) to the anesthetic, the operation and the after care, i never experienced anything like it. This is really the first time i got out of a anesthetic without feeling bad, i felt great…if i didn’t knew better i would say i didn’t had one. Not nauseous, no headache, nothing like that. And than the care of everyone at the clinic, from the consultant i could call whenever before the operation with practical questions but also about my fears, the gentlemen who performed the anesthetic, my wonderful doctor, dr. H. Tielemans who made it look great and the assistant at the recovery room who was so sweet to me and even though it was really busy made time for everybody and even gave me her charger for my phone when it was almost empty. Besides that it is a first that i got something decent to eat after an operation and they even gave you a bottle of water and muesli bar when leaving the clinic, just in case you might feel a bit light headed. Oh and i scored a really nice sports bra! But what will stick with me most is the personal care and yes, i know it’s a private clinic and maybe that’s what you pay for but it does make a difference with all the other operations i had to undergo and the feeling i know got going home. Happy, almost euphoric and full of trust that things will be okay (as the end result takes a little patience).

And than i was home…no pain and a little overwhelmed by everything i tried to rest (aka as going through my whole Instagram feed and app all my friends). I really thought i would feel like the big Coca Cola Christmas truck had ran me over, this was far from that. However sleeping was a different story… i sleep sideways and that’s not possible the first few days and sleeping on my back with a tight sports bra and tight thing around my head was far from comfortable. I must have dozed off after all but woke up feeling great. So when the clinic called to see how i was doing, i replied honestly that the pain of the legday i did on Tuesdaynight (what else to do when you are nervous, right?) was worse that that of the operation. If i had to give it a grade it must be a 3 (out of 10)…somewhere between muscle ache and irritation but pain…not really. But this is were i should have been cautious, as i hadn’t rested as required the day before after an operation like that, i did exactly the same the day after. Walked a lot, helped my dad behind the computer, walked up and down the stairs…not my smartest moves. Luckily my body made me calm down. I was so curious that night that i went to take a peek in the bathroom. The lack of sleep, being to busy and seeing your breast black & blue and full of blood wasn’t the best combination and luckily i was just in time to feel i was almost going to faint. Time to listen to my body. So now i do as little as possible…i finally read books that i had laying around, write a blog every once in a while and watch dumb movies and yep…even GTST (dutch soap).

It’s been a week later and unfortunately my chin is more an inconvenience than my breast, that thight thing around my head is really start to irritate me and when it comes to unattractiveness..well this is it, so hopefully the swelling goes down quick and maybe i can take it off before the new year. But when it comes to my breast and what i can see now (the scars are still hiding underneath band-aides which i’m not allowed to remove) they are healing well and all the black & blue bruishes are turning yellow. My nipples are still there (1 of the risks mentioned in the information leaflet is that they can die off and obviously this was my biggest fear…besides a cup A) and the shape is still nice and full. So far so good. Next week they are taking out the stitches and i’m so curious, i just hope i have the same reaction as just after the operation! Fingers crossed….